Buiten ligt er sneeuw en binnen brandt de kachel. Bij het openen van de gordijnen vanmorgen kon ik het toch niet helpen: een gemengd gevoel bij dit prachtige witte poeder. Als kind werd je erdoor bevangen en meegesleept in een wonderschone wereld van sneeuwpoppen maken, lekker schaatsen en vooral: sneeuwbalgevechten... Als moeder denk ik vooral: koude handen/voeten/billen tot in de eeuwigheid, gladde wegen, "help hoe krijg ik mijn kind op school???", autoruit krabben, "start de motor wel???", fietsen is geen optie... Wat jammer toch dat je veel van die onschuldige gedachten, zoals ik die bij mijn kinderen zie, weer kwijt raakt bij het volwassen worden. Tot ik de laarsjes van mijn zoontje uit trok: ze stonden daar zo mooi in de gang, met besneeuwde neusjes. Ik werd er helemaal blij van. Snel een foto om dit beeld te vereeuwigen...
xxx Wanda xxx
Geen opmerkingen:
Een reactie posten