Waarom het even "stil" is geweest...

Ik heb al een hele tijd geen berichtje op mijn blog geplaatst. Eerst omdat het zulk lekker weer was, ik dacht dat ik het er meteen even van moest nemen, want wie weet hoe snel het weer omslaat en dan heb ik er nog niet van genoten omdat ik "zoveel te doen heb"... Daarna was het de beurt aan mijn dochter, die wilde opeens erg graag haar kamer opruimen om op de rommelmarkt te gaan staan om "centjes" te verdienen. Nou, dat is ook gelukt hoor. Wel meer dan 4 vuiliszakken vol met troep (of nee: héél mooi speelgoed, sorry lieverd). Jarenlang mocht er zelfs geen snippertje papier weg, want die was zo mooi, en opeens: opruimwoede. Nou, daar werkt deze moeder dus graag aan mee!!! Ondanks het verhaal wat hieronder komt, hebben we op de rommelmarkt gestaan (nadat ik zelf 's ochtends vroeg over de rommelmarkt ben geweest om mooie spulletjes te scoren, want dat laat ik me natuurlijk niet ontnemen) en heeft mijn dochter bijna 50 euro verdient met haar troep (ehm, sorry lieverd: héél mooi speelgoed)...

Maar als klap op de vuurpijl kreeg ik op 29 april een heel naar telefoontje van mijn vader: mijn broer heeft een ernstig auto ongeluk gehad... Hij ligt in een ziekenhuis op de Intensive Care... Gelijk oppas geregeld en die dag nog naar het ziekenhuis getogen (het is ruim anderhalf uur rijden met de auto, dus één ziekenhuisbezoek kost je gelijk bijna de hele dag). De gevolgen zijn ernstig, maar hij is stabiel en de artsen zijn optimistisch, maar hij ligt nu wel aan de beademing en wordt in een diepe slaap gehouden (anders zou hij door de pijn niet goed zelf kunnen ademen)... Even kort gezegd: hij heeft 6 gebroken ribben, een klaplong en een zeer grote "schaafwond" op zijn heup... We weten op dit moment nog niet wanneer ze hem wakker laten worden, maar wel dat er vrijdag een operatie gepland staat om de stand van zijn ribben te verbeteren zodat ze minder op zijn long drukken. Hopelijk zal dit goed gaan verlopen en wordt zijn pijn hiermee verlicht. Het is vreselijk om je eigen broer zo te zien liggen, ook al hebben we geen hechte band. Je voelt je hulpeloos... Ik hoop maar dat hij hier weer goed uit zal komen! Maar voorlopig zal ik hier veel tijd aan moeten besteden; omdat mijn ouders zelf geen auto hebben, ben ik dus ook hun chauffeur.

Nou, nu weten jullie waarom ik er even "uit" ben geweest, soms stelt het leven zelf even andere prioriteiten... Maar hopelijk weer tot gauw! Ik heb trouwens wel jullie blogs bijgehouden hoor, en zelfs heel soms een berichtje achter gelaten... Want ik geniet nog steeds van alle verhalen, foto's en creatieve hoogstandjes!!!

Door alles wat er is gebeurd, besef je jezelf weer des te meer: tijd en aandacht besteden aan elkaar, dàt is waar het om draait!!! Daarom ben ik lekker weer een paar keer met de kinderen naar Sprookjes Wonderland geweest, het ligt bij ons "om de hoek" en ze worden er zó blij van!!! Alleen niet van de REUS van Klein Duimpje, mijn zoontje is er nog steeds bang voor en verstopt zich hier daarom achter de prullenbak en als de REUS slaapt dan rent hij er heel hard langs op weg naar de speeltuin! Zo schattig hoe mijn dochter hem altijd weer probeert gerust te stellen en dan zijn handje vasthoudt...

xxx Wanda xxx